Η νέα διεύθυνση του ιστολογίου μας είναι
http://aganaktismenoixania.blogspot.com/
Κυριακή 7 Αυγούστου 2011
Κυριακή 26 Ιουνίου 2011
Αγανακτισμένοι από τα Χανια στο Σύνταγμα!!!
Ξεκινάμε από τη Σουδα τη Δευτερα - είμαστε ΣΥΝΤΑΓΜΑ Τρίτη & Τετάρτη!!!
Φεύγουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Συγκεντρωνόμαστε έξω από το λιμάνι και παίρνουμε το καράβι για Πειραιά τη Δευτέρα το βράδυ. Προσυγκέντρωση στις 19:00. Μέσα στο καράβι ενημερώνουμε τον κόσμο και φτιάχνουμε πανό και πικέτες στο κατάστρωμα. Καλούμε φίλους και συγγενείς μας που ζουν στην Αθήνα να μας συναντήσουν. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΠΑΜΕ!!!
Φεύγουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Συγκεντρωνόμαστε έξω από το λιμάνι και παίρνουμε το καράβι για Πειραιά τη Δευτέρα το βράδυ. Προσυγκέντρωση στις 19:00. Μέσα στο καράβι ενημερώνουμε τον κόσμο και φτιάχνουμε πανό και πικέτες στο κατάστρωμα. Καλούμε φίλους και συγγενείς μας που ζουν στην Αθήνα να μας συναντήσουν. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΠΑΜΕ!!!
Σάββατο 25 Ιουνίου 2011
Επιστολή προς τους φίλους μου
Η παρακάτω επιστολή είναι του κ.Κατσανεβάκη και έχει σταλεί εδώ και μέρες ΚΑΙ στους διαχειριστές του μπλογκ, οι οποίοι όμως δεν την έχουν ακόμη δημοσιεύσει. Τη δημοσιεύω λοιπόν εγώ, με τον δικό μου κωδικό, αν και διαφωνώ με πολλές από τις (εξαιρετικά τεκμηριωμένες) απόψεις που εκφράζει.
"Διάβαζα τις δημοσκοπήσεις στις κυριακάτικες εφημερίδες προ δεκαπενθημέρου και παρατηρούσα ότι μέσα στη γενική δυσαρέσκεια, τα κόμματα κάποιων από μας που συμμετέχουμε με δημόσιο λόγο στην κοινή αγωνία, δε συγκέντρωναν το ποσοστό που θα τους έβαζε στην επόμενη Βουλή. Μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό που θέλω να πιστεύω ότι προκλήθηκε από τους «Αγανακτισμένους», η στρατηγική αλλάζει: Όχι, ίσως, πέραν του περιθωρίου που δίνει το στατιστικό λάθος ή των προθέσεων του παραγγελιοδόχου ή του δημο(σ)κόπου, πάντως με δόλωμα κάποιες βουλευτικές έδρες, κάποιοι μας συμβουλεύουν να πουλήσομε την «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε» (εταιρία περιορισμένης ευθύνης) και να αγοράσομε την «Οικουμενική Α.Ε.» (ανώνυμη εταιρία). Να χάσομε, δηλαδή, κι άλλο χρόνο, περισσότερους πόρους, σε αδιέξοδες εκλογικές διαδικασίες.
"Διάβαζα τις δημοσκοπήσεις στις κυριακάτικες εφημερίδες προ δεκαπενθημέρου και παρατηρούσα ότι μέσα στη γενική δυσαρέσκεια, τα κόμματα κάποιων από μας που συμμετέχουμε με δημόσιο λόγο στην κοινή αγωνία, δε συγκέντρωναν το ποσοστό που θα τους έβαζε στην επόμενη Βουλή. Μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό που θέλω να πιστεύω ότι προκλήθηκε από τους «Αγανακτισμένους», η στρατηγική αλλάζει: Όχι, ίσως, πέραν του περιθωρίου που δίνει το στατιστικό λάθος ή των προθέσεων του παραγγελιοδόχου ή του δημο(σ)κόπου, πάντως με δόλωμα κάποιες βουλευτικές έδρες, κάποιοι μας συμβουλεύουν να πουλήσομε την «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε» (εταιρία περιορισμένης ευθύνης) και να αγοράσομε την «Οικουμενική Α.Ε.» (ανώνυμη εταιρία). Να χάσομε, δηλαδή, κι άλλο χρόνο, περισσότερους πόρους, σε αδιέξοδες εκλογικές διαδικασίες.
Σύμφωνα με τους δημο(σ)κόπους περισσότεροι από το 40% των Ελλήνων θα απείχε από την εκλογική διαδικασία αν γίνονταν εκλογές την επόμενη Κυριακή. Στους εκλογικούς καταλόγους βρίσκονται εγγεγραμμένοι και πεθαμένοι και αδιάφοροι, αλλά περιλαμβανόμαστε κι όλοι αυτοί που, ατυχώς κατά τη γνώμη μου, αυτοαποκληθήκαμε «Αγανακτισμένοι».
Σε προηγούμενο σημείωμά μου προσπάθησα να καταδείξω αυτό που έλεγα από το περασμένο προεκλογικό καλοκαίρι, ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη δεξιά της εκμετάλλευσης και την αριστερά του ανθρωπισμού -και της οικολογίας, αν θέλετε να προσθέσετε, καθόλου δεν είναι στην εποχή μας μια ευθεία καθαρή γραμμή αλλά, αντίθετα, μια δραματικά τεθλασμένη γραμμή.
Με αρωγό τα ΜΜΕ, το πολιτικό σύστημα μας τρομοκρατεί με όλους τους τρόπους ώστε να οδηγούμαστε στην εθνική κατάθλιψη ή την καθολική άρνηση του Χρέους ή τη νοσταλγία στη Δραχμή και τον χρυσό Φοίνικα. Με άλλο πρόσφατο σημείωμά μου υποστήριξα ότι το πρώτο μέλημά της κοινωνίας μας πρέπει να είναι η διαχείριση του ελλείμματος για να μπορέσει μετά να ακολουθήσει μια αποδοτική διαπραγμάτευση του ευρωχρέους. Γιατί μια οικονομία με διαλυμένη παραγωγική βάση που παράγει ελλείμματα, με το δικό της εθνικό νόμισμα, παράγει και μεγάλο πληθωρισμό. Ο πληθωρισμός είναι ένας πρόσθετος «φόρος» που βαραίνει, κατά κύριο λόγο, τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Από τον περασμένο Δεκέμβριο, έχοντας συμπεράνει οριστικά ότι «τα κουκιά δε βγαίνουν», κατέφυγα σε αυτό που μετάφρασα από το διεθνή όρο “Odious Debt” ως «ειδεχθές χρέος» (ένα, δηλαδή, χρέος που είναι αποκρουστικό στην όψη, σιχαμερό). Επικρατεί, τελικά, ο όρος «επαχθές» που είναι ηπιότερος και νομικά ορθότερος όρος. Άλλοι το λένε απεχθές. Εγώ επιμένω να το ονομάζω ειδεχθές, αλλά είναι δουλειά του κ. Μπαμπινιώτη να μας πει πως θα το λέμε. Σημασία έχει ότι έχει δημιουργηθεί ένας μικρός διαδικτυακός πυρήνας 40.000 ανθρώπων που πιστεύει στον Λογιστικό Έλεγχο και που διευρύνεται. Έλεγα ότι αν συμφωνούμε με το Λογιστικό Έλεγχο, πρέπει να κλείνομε τα κομπιούτερ μας για λίγες ώρες την ημέρα και να ζητάμε από τους φίλους μας και τους δικούς μας που δεν τα καταλαβαίνουν τα διαδυκτιακά, να ενημερωθούν και να συνυπογράψουν. Πρότεινα να ανοίξομε βιβλία υπογραφών στις Πλατείες. Πιστεύω ότι αν μαζευτούν αρκετές υπογραφές, η Επιτροπή Λογιστικού Έλεγχου μπορεί να μετεξελιχθεί από μια γραφική καρικατούρα που είναι σήμερα, σε θεσμό του ελληνικού κράτους.
Τι είναι ο Λογιστικός Έλεγχος; Η λογιστική άλλοτε είναι φοροτεχνική, άλλοτε όμως είναι η "επιστήμη" της διαχείρισης των δεδομένων. Τα δεδομένα, με τη σωστή διαχείριση, μετατρέπονται σε πληροφορίες. Με τις πληροφορίες εγκαλείς αυτόν που έκλεψε, να γυρίσει τα κλεμμένα. Αυτά με λίγα λόγια.
Υποστηρίζω τον Λογιστικό Έλεγχο γιατί, όπως ξανάλεγα, δε θέλω να γίνει «κούρεμα» του χρέους, θέλω να πληρωθούν, αν το δικαιούνται, οι δανειστές με δίκαιη πληρωμή και θέλω να πάει ο λογαριασμός στη Goldman Sachs, τη HDW, τη Lockheed Martin και τους λοιπούς. Και καθόλου δεν ξεχνάω όλους τους ντόπιους συνεργάτες τους, δοσίλογους και μιζαδόρους, αλλά αυτοί είναι τα μικρότερα τρωκτικά, που ζουν ανάμεσά μας. Προέχει η ιεράρχηση των στόχων. Θυμάμαι ότι το πρώτο σκάνδαλο «Siemens» καταγράφτηκε στα πρακτικά της ελληνικής Βουλής του 1954. Θέλω να δω τους ομολογιούχους, είτε τράπεζες είναι αυτές είτε ασφαλιστικά ταμεία είτε ιδιώτες αποταμιευτές, να στρέφονται όχι κατά του ελληνικού δημοσίου αλλά να συνεργάζονται μαζί του κατά αυτών των υπερεθνικών πειρατών, στη βάση της νομοθεσίας περί αδικαιολόγητου πλουτισμού. Επίσης θέλω να πονηρευτούν κι άλλοι λαοί από ένα ελληνικό παράδειγμα και ακόμα θέλω να σταματήσω να ζηλεύω τους Ισλανδούς που έκαναν δημοψήφισμα και είπαν «όχι».
Οι ριζοσπαστικότεροι θα αναρωτηθείτε αν βγαίνω να υπερασπιστώ τις αδηφάγες τράπεζες που μας έχουν σφιχταγκαλιάσει με τα στεγαστικά, τις κάρτες, τα εορτοδάνεια και τα λοιπά θαλασσοδάνεια. Οι τράπεζες θα συμπεριληφθούν αναπόφευκτα στο Λογιστικό Έλεγχο. Από εκεί έφυγαν πολλά από τα λεφτά που κρύβονται στην Ελβετία και αλλού. Ταυτόχρονα, όμως, στα μετοχολόγια των τραπεζών, περιλαμβάνονται και πολλοί μικροσυνταξιούχοι που εγκλώβισαν τα εφάπαξ τους σε τραπεζικές μετοχές. Διάφορα κληροδοτήματα στηρίζονται σε τέτοιους μετοχικούς τίτλους για να συνεχίσουν να ενισχύουν τις τέχνες, τα παιδιά, τους άστεγους. Το ίδιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους πρέπει να επιβιώσουν οι τράπεζες που λειτουργούν στην Ελλάδα. Ο πρώτος λόγος είναι για να μην κλάψει ξανά κόσμος και κοσμάκης. Ο δεύτερος λόγος, για να είναι δυνατό να ελεγχθούν και όταν αποδειχθεί, να δημευτούν υπέρ του Δημοσίου τα μερίδια εκείνων που τις χρησιμοποίησαν ως οχήματα για να πλουτίσουν αδικαιολόγητα. Μακάρι να βρει το Δημόσιο μερικά από τα λεφτά που υπάρχουν σε χέρια καταχραστών για να αγοράσει συμπληρωματικά μερίδια, τώρα που οι τράπεζες είναι τζάμπα. Αρκεί να μην καταρρεύσουν.
Και να σταματήσει το φαγοπότι τώρα. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει το φαγοπότι είναι να βρισκόμαστε κάθε βράδυ στην Πλατεία, όχι για να ψάχνομε τις διαφορές μας αλλά να ενώσουμε τις φωνές μας σ' αυτό που μπορεί να μας ενώνει: να απαιτήσομε να σταματήσει το φαγοπότι τώρα.
Αλλά τονίζω ότι στην ιεράρχιση προηγούνται οι διεθνείς πειρατές, κι όχι ο μικρομπακάλης που κλέβει το ΦΠΑ για να πληρώσει τα υπέρογκα δημοτικά του τέλη, γιατί όπως λέει κι ο ποιητής, «Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει για να ζυγίση μια "ελλιπή" μερίδα».
Αλέξανδρος Ι. Κατσανεβάκης
Χανιά, 19-6-2011
Υ.Γ. Αν θέλετε να αναδημοσιεύσετε ή να συζητήσετε αυτές τις σκέψεις με τους φίλους σας ή τους φατσόφιλούς σας, και να αρχίσουμε να συζητάμε επί της ουσίας, θα ήμουν υπόχρεος."
Ανοιχτή Επιστολή στην Πλατεία
Το παρακάτω κείμενο είναι του κ.Κατσανεβάκη. Έχει δημοσιευτεί ξανά αλλά σβήστηκε από "λάθος" του συστήματος ή .... ? Το αναδημοσιεύω με το δικό μου κωδικό, γιατί οι ελεύθεροι κωδικοί έχουν καταργηθεί.
Από την πρώτη μέρα στην Πλατεία άρχισα να σκέφτομαι ότι η άμεση Δημοκρατία απαιτεί ιώβεια υπομονή. Ο χρόνος (16η προς 17η μέρα) σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη παρουσία στην Πλατεία της Αγοράς στα Χανιά, αποδεικνύει ότι αυτή ήταν μια σωστή σκέψη.
Καταρχήν διώξαμε τους εκπρόσωπους των κομμάτων. Απόλυτα λογικό. Η σημερινή κυβέρνηση που θα γραφτεί στην ιστορία ως Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε. (εταιρία περιορισμένης ευθύνης) είναι άδικη, ασυντόνιστη, αναποτελεσματική και δέσμια των διαφόρων συντεχνιακών συμφερόντων που συνιστούν την εκλογική της πελατεία. Είναι κατώτερη των περιστάσεων, όπως κατώτερο των περιστάσεων είναι και το σύνολο του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, που έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Εξαιρέσεις μεμονωμένων προσώπων, όπου υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μετά διώξαμε τους δημοσιογράφους. Είναι αστείο να αρνείσαι δημοσιότητα όταν σου παρέχεται δωρεάν, αλλά επειδή είμαστε Αγανακτισμένοι και με τα ΜΜΕ που σαν απόκοσμες βδέλλες απομυζούν, κάθε βράδυ στις οχτώ, τα υπολείμματα της ικμάδας μας, αυτή η πρόταση έστω κι ως συμβολική πράξη επίσης ακούστηκε λογική.
Ύστερα όμως, από τη μεγάλη φόρα που είχαμε πάρει, αρχίσαμε να γλιστράμε πάνω στη γλίτσα της ανοησίας. Διώξαμε τους φωτογράφους. Σε πια στιγμή της ιστορίας μετά την εφεύρεση της δαγεροτυπίας έλειψαν οι φωτογράφοι? Από την Κρονστάνδη στα 1921 ως την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου έχομε φωτογραφίες. Από την Πλατεία Αγοράς στα Χανιά του 2011 δε θα έχομε, γιατί αυτό αποφασίσαμε ή τουλάχιστον σιωπήσαμε κι αφήσαμε έτσι να αποφασιστεί.
Μετά μας ενόχλησε η Ελληνική σημαία. Είναι η σημαία που επί Χούντας, όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο, κάθε πρωί παρακολουθούσαμε νυσταγμένοι την έπαρσή της και κάθε απόγευμα, βαριεστημένοι παρατασσόμασταν για την υποστολή. Αλλά είναι και η σημαία που υψώθηκε στο φρούριο του Φιρκά το 1913, όταν η Κρήτη έγινε ελληνική. Ή αν θέλετε, γιατί τα προηγούμενα μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για κάποιους νεώτερους, είναι η σημαία με την οποία είχαν τυλιχτεί οι Έλληνες ποδοσφαιριστές πανηγυρίζοντας μαζί με όλη την Ελλάδα το Euro του 2004.
Κι όταν ήρθαν την περασμένη Κυριακή καμιά εικοσαριά μαυροπουκαμισάδες από τον Αποκόρωνα με Ελληνικές σημαίες, έστω κι αν στην παρέα τους ήταν και κάποιοι ανεγκέφαλοι που αυτοαποκαλούνται Ελληναράδες ή Υπερπατριώτες ή δεν ξέρω πώς -κι ούτε μ’ ενδιαφέρει- διακηρύξαμε με ουρλιαχτά μπαμπουίνων ότι δεν είμαστε Αγανακτισμένοι, αλλά ότι είμαστε ένας όχλος παρομοίου διανοητικού επιπέδου με αυτή τη θλιβερή μειοψηφία. Αντί να δώσουμε το λόγο στους φασίστες για να φανεί η γύμνια της σκέψης τους και να διασκεδάσουμε και λιγάκι, προτιμήσαμε να τρομάξομε με την «επαναστατικότητά» μας και με την «οργή» μας, τις άνεργες μανάδες που είχαν κατέβει μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας ενάντια στο ξεπούλημα που επιχειρεί η «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» και οι λοιποί συνεργάτες του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Στοιχηματίζω ότι κάποιοι τρίβανε τα χέρια τους από χαρά εκείνο το βράδυ.
Ό,τι έγινε, έγινε. Χθες ήμασταν πολύ λιγότεροι, και αύριο-μεθαύριο, εφόσον συνεχίσομε αυτό το βιολί, θα είμαστε ακόμα λιγότεροι, μέχρι να μεταφερθούμε -όσοι από μας αντέξομε να επιμένομε ότι η άμεση Δημοκρατία χρειάζεται την υπομονή μας- για να κάνομε τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μας για το φτηνό ξεπούλημα, σε κανένα ευρύχωρο τεσσάρι διαμέρισμα με μεγάλες βεράντες. Εν τω μεταξύ η «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» και συνεργάτες, που ακριβώς εκεί ποντάρουν, θα κάνουν απερίσπαστα τις μπίζνες τους.
Υπάρχουν μεγάλα θέματα. Υπάρχει το θέμα του χρέους. Υπάρχει το θέμα του ελλείμματος. Υπάρχει το θέμα της «καλλικρατειας» περιφέρειας που με σαθρά διαθέσιμα μέσα βουλιάζει σε ακόμα μεγαλύτερη παρακμή. Υπάρχει το θέμα του πάρτι σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης που συνεχίζεται απρόσκοπτα εις βάρος των μονίμων υποζυγίων που δεν έχουν ακόμα μείνει άνεργοι. Υπάρχουν πολλά θέματα που πρέπει να ιεραρχηθούν και να αρχίσουν να μετουσιώνονται σε συγκεκριμένες προτάσεις.
Σε προηγούμενο σχόλιό μου προσπαθούσα να εξηγήσω γιατί πρώτο μέλημα πρέπει να είναι η διαχείριση του ελλείμματος για να ακολουθήσει η διαπραγμάτευση του χρέους, αλλά αυτού του είδους οι αναλύσεις είναι δουλειά των οικονομολόγων κι εγώ δεν είμαι τέτοιος.
Προτιμώ να συζητήσουμε και να διατυπώσουμε συγκεκριμένες προτάσεις προς την «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» χωρίς επ’ουδενί λόγο να ζητάμε εκλογές προκειμένου να χαθεί κι άλλος χρόνος, κι άλλοι πόροι, ώστε να αποκτήσουμε τη «Ν.Δ. Ε.Ε.» (ετερόρρυθμο εταιρία) ή την «Οικουμενική Α.Ε.» (ανώνυμη εταιρία)
Δε θέλω να γίνει «κούρεμα» του χρέους, δε θέλω να με λένε «πτωχό», θέλω να πληρωθούν, αν το δικαιούνται, οι δανειστές μας με δίκαιη πληρωμή και θέλω να πληρωθοὐν από τη Goldman Sachs, τη HDW και τους λοιπούς. Και καθόλου δεν ξεχνάω όλους τους ντόπιους συνεργάτες τους, δοσίλογους και μιζαδόρους, αλλά αυτοί είναι η μαρίδα. Προέχει η ιεράρχηση των στόχων. Θυμάμαι ότι το πρώτο σκάνδαλο «Siemens» καταγράφτηκε στα πρακτικά της ελληνικής Βουλής του 1954. Θέλω να δω τους ομολογιούχους, είτε τράπεζες είναι αυτές είτε ασφαλιστικά ταμεία είτε ιδιώτες αποταμιευτές, να στρέφονται όχι κατά του ελληνικού δημοσίου αλλά να συνεργάζονται μαζί του κατά αυτών των υπερεθνικών πειρατών, στη βάση της νομοθεσίας περί αδικαιολόγητου πλουτισμού. Επίσης θέλω να πονηρευτούν κι άλλοι λαοί από ένα ελληνικό παράδειγμα και ακόμα θέλω να σταματήσω να ζηλεύω τους Ισλανδούς που έκαναν δημοψήφισμα και είπαν «όχι».
Έχει ξεκινήσει μια πρωτοβουλία για τον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους. Αυτή η προσπάθεια θα αποκτήσει νόημα μονάχα αν γίνει θεσμός. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει θεσμός: Να μαζευτούν 500 χιλιάδες, ένα εκατομμύριο υπογραφές και να πάει κάποιος, δε με ενδιαφέρει ποιος, στη Βουλή ή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να του παραδώσει το ψήφισμα, απαιτώντας τη θεσμοθέτηση ενός λαϊκού αιτήματος για το λογιστικό έλεγχο του χρέους. Πριν από δεκαεπτά μέρες πίστευα ότι αυτό είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Βλέποντας από την τηλεόραση τον κόσμο που μαζεύεται κάθε μέρα στην πλατεία Συντάγματος κι αλλού έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο στόχος δεν είναι ουτοπικός.
Έχουν μαζευτεί μόλις 40.000 υπογραφές. Απαιτούνται, λοιπόν, τουλάχιστον 460.000 υπογραφές ακόμα για να μπορέσουμε να απαιτήσουμε τη θεσμοθέτηση του λογιστικού έλεγχου. Μπορείτε να υπογράψετε ηλεκτρονικά κι εσείς στη διεύθυνση
http://www.gopetition.com/petition/43171.html
Μπορείτε ακόμα, αν θέλετε, να το πείτε και στους φίλους και τους δικούς σας. Ας ανοίξομε και βιβλία υπογραφών σε κάθε πόλη, σε κάθε πλατεία, σε κάθε χωριό για εκείνους που δεν χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Ας πάμε και πόρτα-πόρτα, αν χρειαστεί. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Εν τω μεταξύ:
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τo να υποθηκεύεις ή να πουλάς εθνική περιουσία είναι κάτι σαν εθνικό σπορ στη χώρα το αχόρταγων λωτοφάγων, την Ελλάδα. Αλλά όταν γονυπετής ετοιμάζεσαι να πουλήσεις κάτω από τις σημερινές συνθήκες της «αγοράς», τότε μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να χαρακτηριστεί αυτή η αγοραπωλησία: εθνική μειοδοσία.
Οι δανειστές ζητάνε εγγυήσεις για νέα δάνεια, κι αυτό –αν θέλομε να αφήσομε κατά μέρος την άσκοπη επαναστατική γυμναστική- είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, απόλυτα λογικό. Να τους εκχωρήσουμε, λοιπόν, τις απαιτήσεις μας από τις εκκρεμείς πολεμικές αποζημιώσεις και τις μελλοντικές αξιώσεις, όπως θα στοιχειοθετηθούν, απέναντι στους διάφορους που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες τις κρατικές προμήθειες, τα δημόσια νοσοκομεία, τις τηλεπικοινωνίες, τα δημόσια έργα. Και μετά, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και από μηδενική βάση, παράλληλα με το λογιστικό έλεγχο, να συζητήσομε πώς θα αυξηθούν τα έσοδα με την πάταξη –κατ’ αρχήν- της μεγάλης φοροδιαφυγής και πώς θα μειωθούν τα έξοδα με την περιστολή της σπατάλης στο πάρτι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού και της διαφθοράς που συνεχίζεται απρόσκοπτα.
Αλέξανδρος Ι. Κατσανεβάκης
Χανιά 10-6-2011
Ανοιχτή Επιστολή στην Πλατεία
του Αλέξανδρου Ι. ΚατσανεβάκηΑπό την πρώτη μέρα στην Πλατεία άρχισα να σκέφτομαι ότι η άμεση Δημοκρατία απαιτεί ιώβεια υπομονή. Ο χρόνος (16η προς 17η μέρα) σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη παρουσία στην Πλατεία της Αγοράς στα Χανιά, αποδεικνύει ότι αυτή ήταν μια σωστή σκέψη.
Καταρχήν διώξαμε τους εκπρόσωπους των κομμάτων. Απόλυτα λογικό. Η σημερινή κυβέρνηση που θα γραφτεί στην ιστορία ως Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε. (εταιρία περιορισμένης ευθύνης) είναι άδικη, ασυντόνιστη, αναποτελεσματική και δέσμια των διαφόρων συντεχνιακών συμφερόντων που συνιστούν την εκλογική της πελατεία. Είναι κατώτερη των περιστάσεων, όπως κατώτερο των περιστάσεων είναι και το σύνολο του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, που έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Εξαιρέσεις μεμονωμένων προσώπων, όπου υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μετά διώξαμε τους δημοσιογράφους. Είναι αστείο να αρνείσαι δημοσιότητα όταν σου παρέχεται δωρεάν, αλλά επειδή είμαστε Αγανακτισμένοι και με τα ΜΜΕ που σαν απόκοσμες βδέλλες απομυζούν, κάθε βράδυ στις οχτώ, τα υπολείμματα της ικμάδας μας, αυτή η πρόταση έστω κι ως συμβολική πράξη επίσης ακούστηκε λογική.
Ύστερα όμως, από τη μεγάλη φόρα που είχαμε πάρει, αρχίσαμε να γλιστράμε πάνω στη γλίτσα της ανοησίας. Διώξαμε τους φωτογράφους. Σε πια στιγμή της ιστορίας μετά την εφεύρεση της δαγεροτυπίας έλειψαν οι φωτογράφοι? Από την Κρονστάνδη στα 1921 ως την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου έχομε φωτογραφίες. Από την Πλατεία Αγοράς στα Χανιά του 2011 δε θα έχομε, γιατί αυτό αποφασίσαμε ή τουλάχιστον σιωπήσαμε κι αφήσαμε έτσι να αποφασιστεί.
Μετά μας ενόχλησε η Ελληνική σημαία. Είναι η σημαία που επί Χούντας, όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο, κάθε πρωί παρακολουθούσαμε νυσταγμένοι την έπαρσή της και κάθε απόγευμα, βαριεστημένοι παρατασσόμασταν για την υποστολή. Αλλά είναι και η σημαία που υψώθηκε στο φρούριο του Φιρκά το 1913, όταν η Κρήτη έγινε ελληνική. Ή αν θέλετε, γιατί τα προηγούμενα μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για κάποιους νεώτερους, είναι η σημαία με την οποία είχαν τυλιχτεί οι Έλληνες ποδοσφαιριστές πανηγυρίζοντας μαζί με όλη την Ελλάδα το Euro του 2004.
Κι όταν ήρθαν την περασμένη Κυριακή καμιά εικοσαριά μαυροπουκαμισάδες από τον Αποκόρωνα με Ελληνικές σημαίες, έστω κι αν στην παρέα τους ήταν και κάποιοι ανεγκέφαλοι που αυτοαποκαλούνται Ελληναράδες ή Υπερπατριώτες ή δεν ξέρω πώς -κι ούτε μ’ ενδιαφέρει- διακηρύξαμε με ουρλιαχτά μπαμπουίνων ότι δεν είμαστε Αγανακτισμένοι, αλλά ότι είμαστε ένας όχλος παρομοίου διανοητικού επιπέδου με αυτή τη θλιβερή μειοψηφία. Αντί να δώσουμε το λόγο στους φασίστες για να φανεί η γύμνια της σκέψης τους και να διασκεδάσουμε και λιγάκι, προτιμήσαμε να τρομάξομε με την «επαναστατικότητά» μας και με την «οργή» μας, τις άνεργες μανάδες που είχαν κατέβει μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας ενάντια στο ξεπούλημα που επιχειρεί η «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» και οι λοιποί συνεργάτες του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Στοιχηματίζω ότι κάποιοι τρίβανε τα χέρια τους από χαρά εκείνο το βράδυ.
Ό,τι έγινε, έγινε. Χθες ήμασταν πολύ λιγότεροι, και αύριο-μεθαύριο, εφόσον συνεχίσομε αυτό το βιολί, θα είμαστε ακόμα λιγότεροι, μέχρι να μεταφερθούμε -όσοι από μας αντέξομε να επιμένομε ότι η άμεση Δημοκρατία χρειάζεται την υπομονή μας- για να κάνομε τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μας για το φτηνό ξεπούλημα, σε κανένα ευρύχωρο τεσσάρι διαμέρισμα με μεγάλες βεράντες. Εν τω μεταξύ η «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» και συνεργάτες, που ακριβώς εκεί ποντάρουν, θα κάνουν απερίσπαστα τις μπίζνες τους.
Υπάρχουν μεγάλα θέματα. Υπάρχει το θέμα του χρέους. Υπάρχει το θέμα του ελλείμματος. Υπάρχει το θέμα της «καλλικρατειας» περιφέρειας που με σαθρά διαθέσιμα μέσα βουλιάζει σε ακόμα μεγαλύτερη παρακμή. Υπάρχει το θέμα του πάρτι σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης που συνεχίζεται απρόσκοπτα εις βάρος των μονίμων υποζυγίων που δεν έχουν ακόμα μείνει άνεργοι. Υπάρχουν πολλά θέματα που πρέπει να ιεραρχηθούν και να αρχίσουν να μετουσιώνονται σε συγκεκριμένες προτάσεις.
Σε προηγούμενο σχόλιό μου προσπαθούσα να εξηγήσω γιατί πρώτο μέλημα πρέπει να είναι η διαχείριση του ελλείμματος για να ακολουθήσει η διαπραγμάτευση του χρέους, αλλά αυτού του είδους οι αναλύσεις είναι δουλειά των οικονομολόγων κι εγώ δεν είμαι τέτοιος.
Προτιμώ να συζητήσουμε και να διατυπώσουμε συγκεκριμένες προτάσεις προς την «Πα.Σο.Κ. Ε.Π.Ε.» χωρίς επ’ουδενί λόγο να ζητάμε εκλογές προκειμένου να χαθεί κι άλλος χρόνος, κι άλλοι πόροι, ώστε να αποκτήσουμε τη «Ν.Δ. Ε.Ε.» (ετερόρρυθμο εταιρία) ή την «Οικουμενική Α.Ε.» (ανώνυμη εταιρία)
Δε θέλω να γίνει «κούρεμα» του χρέους, δε θέλω να με λένε «πτωχό», θέλω να πληρωθούν, αν το δικαιούνται, οι δανειστές μας με δίκαιη πληρωμή και θέλω να πληρωθοὐν από τη Goldman Sachs, τη HDW και τους λοιπούς. Και καθόλου δεν ξεχνάω όλους τους ντόπιους συνεργάτες τους, δοσίλογους και μιζαδόρους, αλλά αυτοί είναι η μαρίδα. Προέχει η ιεράρχηση των στόχων. Θυμάμαι ότι το πρώτο σκάνδαλο «Siemens» καταγράφτηκε στα πρακτικά της ελληνικής Βουλής του 1954. Θέλω να δω τους ομολογιούχους, είτε τράπεζες είναι αυτές είτε ασφαλιστικά ταμεία είτε ιδιώτες αποταμιευτές, να στρέφονται όχι κατά του ελληνικού δημοσίου αλλά να συνεργάζονται μαζί του κατά αυτών των υπερεθνικών πειρατών, στη βάση της νομοθεσίας περί αδικαιολόγητου πλουτισμού. Επίσης θέλω να πονηρευτούν κι άλλοι λαοί από ένα ελληνικό παράδειγμα και ακόμα θέλω να σταματήσω να ζηλεύω τους Ισλανδούς που έκαναν δημοψήφισμα και είπαν «όχι».
Έχει ξεκινήσει μια πρωτοβουλία για τον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους. Αυτή η προσπάθεια θα αποκτήσει νόημα μονάχα αν γίνει θεσμός. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει θεσμός: Να μαζευτούν 500 χιλιάδες, ένα εκατομμύριο υπογραφές και να πάει κάποιος, δε με ενδιαφέρει ποιος, στη Βουλή ή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να του παραδώσει το ψήφισμα, απαιτώντας τη θεσμοθέτηση ενός λαϊκού αιτήματος για το λογιστικό έλεγχο του χρέους. Πριν από δεκαεπτά μέρες πίστευα ότι αυτό είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Βλέποντας από την τηλεόραση τον κόσμο που μαζεύεται κάθε μέρα στην πλατεία Συντάγματος κι αλλού έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο στόχος δεν είναι ουτοπικός.
Έχουν μαζευτεί μόλις 40.000 υπογραφές. Απαιτούνται, λοιπόν, τουλάχιστον 460.000 υπογραφές ακόμα για να μπορέσουμε να απαιτήσουμε τη θεσμοθέτηση του λογιστικού έλεγχου. Μπορείτε να υπογράψετε ηλεκτρονικά κι εσείς στη διεύθυνση
http://www.gopetition.com/petition/43171.html
Μπορείτε ακόμα, αν θέλετε, να το πείτε και στους φίλους και τους δικούς σας. Ας ανοίξομε και βιβλία υπογραφών σε κάθε πόλη, σε κάθε πλατεία, σε κάθε χωριό για εκείνους που δεν χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Ας πάμε και πόρτα-πόρτα, αν χρειαστεί. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Εν τω μεταξύ:
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τo να υποθηκεύεις ή να πουλάς εθνική περιουσία είναι κάτι σαν εθνικό σπορ στη χώρα το αχόρταγων λωτοφάγων, την Ελλάδα. Αλλά όταν γονυπετής ετοιμάζεσαι να πουλήσεις κάτω από τις σημερινές συνθήκες της «αγοράς», τότε μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να χαρακτηριστεί αυτή η αγοραπωλησία: εθνική μειοδοσία.
Οι δανειστές ζητάνε εγγυήσεις για νέα δάνεια, κι αυτό –αν θέλομε να αφήσομε κατά μέρος την άσκοπη επαναστατική γυμναστική- είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, απόλυτα λογικό. Να τους εκχωρήσουμε, λοιπόν, τις απαιτήσεις μας από τις εκκρεμείς πολεμικές αποζημιώσεις και τις μελλοντικές αξιώσεις, όπως θα στοιχειοθετηθούν, απέναντι στους διάφορους που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες τις κρατικές προμήθειες, τα δημόσια νοσοκομεία, τις τηλεπικοινωνίες, τα δημόσια έργα. Και μετά, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και από μηδενική βάση, παράλληλα με το λογιστικό έλεγχο, να συζητήσομε πώς θα αυξηθούν τα έσοδα με την πάταξη –κατ’ αρχήν- της μεγάλης φοροδιαφυγής και πώς θα μειωθούν τα έξοδα με την περιστολή της σπατάλης στο πάρτι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού και της διαφθοράς που συνεχίζεται απρόσκοπτα.
Αλέξανδρος Ι. Κατσανεβάκης
Χανιά 10-6-2011
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011
Ελευθερία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει
Το ό,τι η πλατεία αλώθηκε οριστικά από τους ρεβασινστές πωλητές ιδεών, που από την πρώτη μέρα είχαν δείξει τις προθέσεις τους, δε χρειάζεται να το αποδείξω. Το ομολογούν πλέον όλοι και το βλέπει όποιος δεν είναι τυφλός. Ο κόσμος έχει φύγει, οι ίδιοι είναι χαρούμενοι που επιτέλους επέβαλλαν την ιδεολογική καθαρότητα που επεδίωκαν από την αρχή κι οι αντιδραστικοί που από την αρχή έλεγαν ότι "η πλατεία είναι άντρο αριστερών κι αναρχικών που μισούν τη σημαία και τους πατριώτες", είναι ακόμη πιο χαρούμενοι γιατί τώρα δε χρειάζεται να λένε πια ψέματα: έτσι είναι. Και σαν να μη μας φτάνανε αυτοί, τώρα έχουμε και νέους "επίδοξους σωτήρες", τύπου Καζάκη.
Η τελευταία φορά που ήρθα στην πλατεία ήταν μια αληθινά τραυματική εμπειρία! Όχι μόνο είχε χαθεί η μαζικότητα και ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών, όχι μόνο ήταν μια μίζερη σύναξη, όχι μόνο υπήρχε ένα κλίμα... "λογοκρισίας" ("μίλα, αλλά πρόσεξε τι θα πεις"!), αλλά εκτός από το καπελάκι της δικής τους ιδεολογίας, οι "αρχηγοί" της πλατείας (ναι, υπάρχουν "αρχηγοί" πλέον) μας φορέσανε και την καπελαδούρα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, δήθεν στα πλαίσια της ένωσης του αγώνα των "αγανακτισμένων" με τους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι οι "αγανακτισμένοι" συμπαραστέκονται στον αγώνα για δημόσια ΔΕΗ, όπως και σε κάθε αγώνα για να μην πουληθεί τίποτα από τη δημόσια περιουσία που απέμεινε. Δεν είναι όμως καθόλου δεδομένο ότι πρέπει να δώσεις "βήμα" στους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Αν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ήθελαν να έρθουν στην πλατεία να μας μιλήσουν για τον αγώνα τους, θα το είχαν κάνει εδώ κι ένα μήνα. Αλλά δεν το έκαναν.
Αφού οι συνδικαλιστές -λειτουργώντας ουσιαστικά ως απολογητές του υπάρχοντος μοντέλου λειτουργίας της ΔΕΗ, ως κερδοφόρου επιχείρησης- μας είπαν καταπληκτικά πράγματα στα οποία δεν θα επεκταθώ γιατί είναι εκτός θέματος αυτού του ποστ (ότι η ΔΕΗ πληρώνει "ρήτρα περιβάλλοντος, άρα δεν πειράζει που προκαλεί μόλυνση, ότι δεν έχει αποδεοχτεί πως τα υπερβολικά αυξημένα ποσοστά καρκίνου και ασθενειών του αναπνευστικού στην Πτολεμαΐδα, οφείλονται στη μόλυνση που προκαλεί η ΔΕΗ, ότι η ΔΕΗ οφείλει να έχει κέρδη άρα δεν μπορεί να μην κόβει το ρεύμα σε όσους αδυνατούν να το πληρώσουν) και δεν μας είπαν πολλά άλλα (όπως ότι η ΔΕΗ αύξησε την τιμή του ρεύματος στις οικιακές και μικρές καταναλώσεις και τη μείωσε στις μεγάλες επιχειρήσεις), ξεκίνησε η συζήτηση στην πλατεία.
Πραγματικά ένιωθα ότι παίρνω μέρος σε μια παράσταση θιάσου "θεάτρου παραλόγου"! Οι "αρχηγοί" της πλατείας που παίρναν το λόγο χαιρετίζανε τη μαζική συμμετοχή! Κι ας μην είμασταν πάνω από 100 άτομα, οι μισοί από αυτούς ήταν από τη ΔΕΗ, ερχόντουσαν πρώτη φορά και μάλλον δεν θα ξανάρθουν! Είχαν παρατάξει τα στρατεύματά τους στην αριστερή πλευρά (εκεί που κάθονται πάντα) και πίσω από το μικρόφωνο, δημιουργούσαν το ανάλογο "κλίμα", ανάλογα με το αν τους άρεσαν ή όχι αυτά που έλεγε ο εκάστοτε ομιλητής. Φυσικά, δεν υπήρχαν πολλοί ομιλητές που να διαφωνήσουν μαζί τους. Δεν υπήρχαν πολλοί ομιλητές που να μην είναι "δικοί τους". Όσος κόσμος υπήρχε στην πλατεία που ήταν "ανένταχτος" (και ήμασταν πολύ λίγοι αυτοί) αντιλαμβανόταν ότι είναι άσκοπο να μιλήσει ή ένιωθε το αρνητικό κλίμα και δεν τολμούσε. Ήταν μια συζήτηση παρωδία, όπως και πολλές άλλες τις τελευταίες μέρες.
Το δίλημμα που είχα μέχρι τότε, ήταν αν πρέπει να σταματήσω να πηγαίνω πια στην πλατεία νομιμοποιώντας με την παρουσία και τη συμμετοχή μου τον εκφυλισμό του κινήματος ή πρέπει να προσπαθήσω με προτάσεις, ιδέες και μέσα από συμμετοχή σε ομάδες εργασίας, ώστε να επανακτήσει η πλατεία τον αρχικό της χαρακτήρα. Αν δηλαδή θα πρέπει να διεκδικήσω το να γίνει πράξη αυτό που λέει ξεκάθαρα η διακήρυξη: δεν καθοδηγούμαστε από κανέναν...
Εκείνη την ημέρα όμως κατάλαβα ότι αυτό το δίλημμα δεν έχει νόημα. Γιατί ο δικός μου σκοπός, δεν είναι να "νικήσω" κάποιους αόρατους "ιδεολογικούς αντιπάλους". Δεν είναι να περάσω τις ιδέες και τις απόψεις μου στην πλατεία. Δεν είναι να είμαι "αρχηγός", "καθοδηγητής", "πρωτοπορία". Είναι απλά να είμαι ένας από τους πολλούς - μαζί με τους πολλούς. Και οι "πολλοί" δεν υπάρχουν πια στην πλατεία...
Αν επιμείνω να έρχομαι στην πλατεία, το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να γίνω σαν κι αυτούς που με διώξανε από την πλατεία. Κι αυτοί για κάποιες ιδέες προσπαθούν, για να περάσουν τις απόψεις τους. Το να προσπαθώ να περάσω κι εγώ τις δικές μου, ερήμην του κόσμου που δεν συμμετέχει πια, με κατατάσσει αυτόματα σε μια κατηγορία "πρωτοπόρων", ιδεολογικής "εμπροσθοφυλακής". Τη μάχη ενάντια στην καπηλεία και την κηδεμόνευση της πλατείας, έπρεπε να τη δώσει ο κόσμος με τη μαζική συμμετοχή του και τη σκέψη του. Δεν το έκανε. Αν το κάνω εγώ -μαζί με κάποιους άλλους που συμφωνούν μαζί μου- τότε θα είμαι εγώ που θα επιβάλλω την κηδεμονία μου στην πλατεία. Βέβαια, θα είναι για "καλό", για να φέρουμε τον κόσμο πίσω στην πλατεία. Βέβαια... Αλλά, η χρήση και μόνο της φράσης "να φέρουμε τον κόσμο" δείχνει ότι θα είμαστε οι αρχηγοί του. Οι καθοδηγητές! Οι μπροστάρηδες! Μακρυά από μένα αυτά!
Πίστεψα σε αυτό το κίνημα γιατί ακριβώς δεν χρειάστηκε κανείς να "φέρει" τον κόσμο! Ήρθαμε μόνοι μας, συναντηθήκαμε μόνοι μας, καταφέραμε πολλά ωραία πράγματα μόνοι μας. Το να επιστρέψουμε στο να έχουμε την ανάγκη "να μας φέρνουν", είναι τεράστιο πισωγύρισμα. Είναι παραδοχή ότι χρειαζόμαστε αρχηγούς. Αν είναι έτσι, τότε ποιο το νόημα? Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι επίδοξοι "αρχηγοί" και "μπροστάρηδες". Δεν θέλω να είμαι σαν κι αυτούς.
Την πρώτη μέρα που ήρθα στην πλατεία, δεν θα την ξεχάσω για όλη μου τη ζωή! Μέσα στην αμηχανία της απραξίας, του "τι κάνουμε τώρα", υπήρχε διάχυτη μια μαγεία. Η μαγεία των ανθρώπων που συναντιούνται, που ενώνονται. Που θέλουν να είναι ο ανεξάρτητοι αλλά και όλοι μαζί. Όλοι για έναν κι ένας για όλους! Η μαγεία μιας απελευθέρωσης, που όμοιά της μόνο ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να σου προσφέρει!
Αλλά κι οι πιο μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν. Κι είναι κρίμα να αφήνουμε να εκφυλιστούν σε μια άθλια ρουτίνα, σε μια συνήθεια κι ακόμα χειρότερα, σε καταναγκασμό. Καταλαβαίνω, ότι όποιος βρεθεί μέσα στον ολόδροσο, πολύχρωμο κήπο ενός τέτοιου έρωτα, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψει στην έρημο της μοναξιάς. Αλλά είναι καλύτερο αυτό, από το να αφήσει τον κήπο του να γίνει έρημος. Εξάλλου, όποιος έχει ζήσει έναν τέτοιο έρωτα, η ζωή του ποτέ πια δεν θα είναι έρημος. Γιατί ξέρει πια ότι ο έρωτας υπάρχει κι ότι αυτός μπορεί να ερωτευθεί. Παράφορα. Σκοτώνοντας το "εγώ" του, μόνο και μόνο για να ενωθεί με τον άλλον. Αν το έκανε μια φορά, μπορεί να το ξανακάνει όσες χρειαστεί. Μπορεί να ξαναερωτευτεί.
Προς αναμονή του επόμενου έρωτά μας λοιπόν. Που κάτι μου λέει, ότι θα έρθει πολύ σύντομα!
Η τελευταία φορά που ήρθα στην πλατεία ήταν μια αληθινά τραυματική εμπειρία! Όχι μόνο είχε χαθεί η μαζικότητα και ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών, όχι μόνο ήταν μια μίζερη σύναξη, όχι μόνο υπήρχε ένα κλίμα... "λογοκρισίας" ("μίλα, αλλά πρόσεξε τι θα πεις"!), αλλά εκτός από το καπελάκι της δικής τους ιδεολογίας, οι "αρχηγοί" της πλατείας (ναι, υπάρχουν "αρχηγοί" πλέον) μας φορέσανε και την καπελαδούρα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, δήθεν στα πλαίσια της ένωσης του αγώνα των "αγανακτισμένων" με τους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι οι "αγανακτισμένοι" συμπαραστέκονται στον αγώνα για δημόσια ΔΕΗ, όπως και σε κάθε αγώνα για να μην πουληθεί τίποτα από τη δημόσια περιουσία που απέμεινε. Δεν είναι όμως καθόλου δεδομένο ότι πρέπει να δώσεις "βήμα" στους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Αν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ήθελαν να έρθουν στην πλατεία να μας μιλήσουν για τον αγώνα τους, θα το είχαν κάνει εδώ κι ένα μήνα. Αλλά δεν το έκαναν.
Αφού οι συνδικαλιστές -λειτουργώντας ουσιαστικά ως απολογητές του υπάρχοντος μοντέλου λειτουργίας της ΔΕΗ, ως κερδοφόρου επιχείρησης- μας είπαν καταπληκτικά πράγματα στα οποία δεν θα επεκταθώ γιατί είναι εκτός θέματος αυτού του ποστ (ότι η ΔΕΗ πληρώνει "ρήτρα περιβάλλοντος, άρα δεν πειράζει που προκαλεί μόλυνση, ότι δεν έχει αποδεοχτεί πως τα υπερβολικά αυξημένα ποσοστά καρκίνου και ασθενειών του αναπνευστικού στην Πτολεμαΐδα, οφείλονται στη μόλυνση που προκαλεί η ΔΕΗ, ότι η ΔΕΗ οφείλει να έχει κέρδη άρα δεν μπορεί να μην κόβει το ρεύμα σε όσους αδυνατούν να το πληρώσουν) και δεν μας είπαν πολλά άλλα (όπως ότι η ΔΕΗ αύξησε την τιμή του ρεύματος στις οικιακές και μικρές καταναλώσεις και τη μείωσε στις μεγάλες επιχειρήσεις), ξεκίνησε η συζήτηση στην πλατεία.
Πραγματικά ένιωθα ότι παίρνω μέρος σε μια παράσταση θιάσου "θεάτρου παραλόγου"! Οι "αρχηγοί" της πλατείας που παίρναν το λόγο χαιρετίζανε τη μαζική συμμετοχή! Κι ας μην είμασταν πάνω από 100 άτομα, οι μισοί από αυτούς ήταν από τη ΔΕΗ, ερχόντουσαν πρώτη φορά και μάλλον δεν θα ξανάρθουν! Είχαν παρατάξει τα στρατεύματά τους στην αριστερή πλευρά (εκεί που κάθονται πάντα) και πίσω από το μικρόφωνο, δημιουργούσαν το ανάλογο "κλίμα", ανάλογα με το αν τους άρεσαν ή όχι αυτά που έλεγε ο εκάστοτε ομιλητής. Φυσικά, δεν υπήρχαν πολλοί ομιλητές που να διαφωνήσουν μαζί τους. Δεν υπήρχαν πολλοί ομιλητές που να μην είναι "δικοί τους". Όσος κόσμος υπήρχε στην πλατεία που ήταν "ανένταχτος" (και ήμασταν πολύ λίγοι αυτοί) αντιλαμβανόταν ότι είναι άσκοπο να μιλήσει ή ένιωθε το αρνητικό κλίμα και δεν τολμούσε. Ήταν μια συζήτηση παρωδία, όπως και πολλές άλλες τις τελευταίες μέρες.
Το δίλημμα που είχα μέχρι τότε, ήταν αν πρέπει να σταματήσω να πηγαίνω πια στην πλατεία νομιμοποιώντας με την παρουσία και τη συμμετοχή μου τον εκφυλισμό του κινήματος ή πρέπει να προσπαθήσω με προτάσεις, ιδέες και μέσα από συμμετοχή σε ομάδες εργασίας, ώστε να επανακτήσει η πλατεία τον αρχικό της χαρακτήρα. Αν δηλαδή θα πρέπει να διεκδικήσω το να γίνει πράξη αυτό που λέει ξεκάθαρα η διακήρυξη: δεν καθοδηγούμαστε από κανέναν...
Εκείνη την ημέρα όμως κατάλαβα ότι αυτό το δίλημμα δεν έχει νόημα. Γιατί ο δικός μου σκοπός, δεν είναι να "νικήσω" κάποιους αόρατους "ιδεολογικούς αντιπάλους". Δεν είναι να περάσω τις ιδέες και τις απόψεις μου στην πλατεία. Δεν είναι να είμαι "αρχηγός", "καθοδηγητής", "πρωτοπορία". Είναι απλά να είμαι ένας από τους πολλούς - μαζί με τους πολλούς. Και οι "πολλοί" δεν υπάρχουν πια στην πλατεία...
Αν επιμείνω να έρχομαι στην πλατεία, το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να γίνω σαν κι αυτούς που με διώξανε από την πλατεία. Κι αυτοί για κάποιες ιδέες προσπαθούν, για να περάσουν τις απόψεις τους. Το να προσπαθώ να περάσω κι εγώ τις δικές μου, ερήμην του κόσμου που δεν συμμετέχει πια, με κατατάσσει αυτόματα σε μια κατηγορία "πρωτοπόρων", ιδεολογικής "εμπροσθοφυλακής". Τη μάχη ενάντια στην καπηλεία και την κηδεμόνευση της πλατείας, έπρεπε να τη δώσει ο κόσμος με τη μαζική συμμετοχή του και τη σκέψη του. Δεν το έκανε. Αν το κάνω εγώ -μαζί με κάποιους άλλους που συμφωνούν μαζί μου- τότε θα είμαι εγώ που θα επιβάλλω την κηδεμονία μου στην πλατεία. Βέβαια, θα είναι για "καλό", για να φέρουμε τον κόσμο πίσω στην πλατεία. Βέβαια... Αλλά, η χρήση και μόνο της φράσης "να φέρουμε τον κόσμο" δείχνει ότι θα είμαστε οι αρχηγοί του. Οι καθοδηγητές! Οι μπροστάρηδες! Μακρυά από μένα αυτά!
Πίστεψα σε αυτό το κίνημα γιατί ακριβώς δεν χρειάστηκε κανείς να "φέρει" τον κόσμο! Ήρθαμε μόνοι μας, συναντηθήκαμε μόνοι μας, καταφέραμε πολλά ωραία πράγματα μόνοι μας. Το να επιστρέψουμε στο να έχουμε την ανάγκη "να μας φέρνουν", είναι τεράστιο πισωγύρισμα. Είναι παραδοχή ότι χρειαζόμαστε αρχηγούς. Αν είναι έτσι, τότε ποιο το νόημα? Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι επίδοξοι "αρχηγοί" και "μπροστάρηδες". Δεν θέλω να είμαι σαν κι αυτούς.
Την πρώτη μέρα που ήρθα στην πλατεία, δεν θα την ξεχάσω για όλη μου τη ζωή! Μέσα στην αμηχανία της απραξίας, του "τι κάνουμε τώρα", υπήρχε διάχυτη μια μαγεία. Η μαγεία των ανθρώπων που συναντιούνται, που ενώνονται. Που θέλουν να είναι ο ανεξάρτητοι αλλά και όλοι μαζί. Όλοι για έναν κι ένας για όλους! Η μαγεία μιας απελευθέρωσης, που όμοιά της μόνο ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να σου προσφέρει!
Αλλά κι οι πιο μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν. Κι είναι κρίμα να αφήνουμε να εκφυλιστούν σε μια άθλια ρουτίνα, σε μια συνήθεια κι ακόμα χειρότερα, σε καταναγκασμό. Καταλαβαίνω, ότι όποιος βρεθεί μέσα στον ολόδροσο, πολύχρωμο κήπο ενός τέτοιου έρωτα, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψει στην έρημο της μοναξιάς. Αλλά είναι καλύτερο αυτό, από το να αφήσει τον κήπο του να γίνει έρημος. Εξάλλου, όποιος έχει ζήσει έναν τέτοιο έρωτα, η ζωή του ποτέ πια δεν θα είναι έρημος. Γιατί ξέρει πια ότι ο έρωτας υπάρχει κι ότι αυτός μπορεί να ερωτευθεί. Παράφορα. Σκοτώνοντας το "εγώ" του, μόνο και μόνο για να ενωθεί με τον άλλον. Αν το έκανε μια φορά, μπορεί να το ξανακάνει όσες χρειαστεί. Μπορεί να ξαναερωτευτεί.
Προς αναμονή του επόμενου έρωτά μας λοιπόν. Που κάτι μου λέει, ότι θα έρθει πολύ σύντομα!
Απορίες...
α) Γιατί δεν έχει γίνει καμιά ανάρτηση εδώ και 11 μέρες? Αν οι διαχειριστές δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν όπως πρέπει με το μπλογκ, γιατί δεν παραδίδουν σε άλλους?
β) Γιατί σβήστηκαν οι δυο "ελεύθεροι" κωδικοί που υπήρχαν ώστε να μπορεί να κάνει αναρτήσεις όποιος θέλει? Δηλ। όχι μόνο δεν ασχολείστε με το μπλογκ αλλά εμποδίζετε και τους άλλους να το κάνουν!
γ) Γιατί δεν δημοσιεύετε γράμμα αναγνώστη που έχει σταλεί στο μπλογκ από τις 20 Ιούνη?
β) Γιατί σβήστηκαν οι δυο "ελεύθεροι" κωδικοί που υπήρχαν ώστε να μπορεί να κάνει αναρτήσεις όποιος θέλει? Δηλ। όχι μόνο δεν ασχολείστε με το μπλογκ αλλά εμποδίζετε και τους άλλους να το κάνουν!
γ) Γιατί δεν δημοσιεύετε γράμμα αναγνώστη που έχει σταλεί στο μπλογκ από τις 20 Ιούνη?
Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)