Το ό,τι η πλατεία αλώθηκε οριστικά από τους ρεβασινστές πωλητές ιδεών, που από την πρώτη μέρα είχαν δείξει τις προθέσεις τους, δε χρειάζεται να το αποδείξω. Το ομολογούν πλέον όλοι και το βλέπει όποιος δεν είναι τυφλός. Ο κόσμος έχει φύγει, οι ίδιοι είναι χαρούμενοι που επιτέλους επέβαλλαν την ιδεολογική καθαρότητα που επεδίωκαν από την αρχή κι οι αντιδραστικοί που από την αρχή έλεγαν ότι "η πλατεία είναι άντρο αριστερών κι αναρχικών που μισούν τη σημαία και τους πατριώτες", είναι ακόμη πιο χαρούμενοι γιατί τώρα δε χρειάζεται να λένε πια ψέματα: έτσι είναι. Και σαν να μη μας φτάνανε αυτοί, τώρα έχουμε και νέους "επίδοξους σωτήρες", τύπου Καζάκη.
Η τελευταία φορά που ήρθα στην πλατεία ήταν μια αληθινά τραυματική εμπειρία! Όχι μόνο είχε χαθεί η μαζικότητα και ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών, όχι μόνο ήταν μια μίζερη σύναξη, όχι μόνο υπήρχε ένα κλίμα... "λογοκρισίας" ("μίλα, αλλά πρόσεξε τι θα πεις"!), αλλά εκτός από το καπελάκι της δικής τους ιδεολογίας, οι "αρχηγοί" της πλατείας (ναι, υπάρχουν "αρχηγοί" πλέον) μας φορέσανε και την καπελαδούρα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, δήθεν στα πλαίσια της ένωσης του αγώνα των "αγανακτισμένων" με τους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι οι "αγανακτισμένοι" συμπαραστέκονται στον αγώνα για δημόσια ΔΕΗ, όπως και σε κάθε αγώνα για να μην πουληθεί τίποτα από τη δημόσια περιουσία που απέμεινε. Δεν είναι όμως καθόλου δεδομένο ότι πρέπει να δώσεις "βήμα" στους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Αν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ήθελαν να έρθουν στην πλατεία να μας μιλήσουν για τον αγώνα τους, θα το είχαν κάνει εδώ κι ένα μήνα. Αλλά δεν το έκαναν.
Αφού οι συνδικαλιστές -λειτουργώντας ουσιαστικά ως απολογητές του υπάρχοντος μοντέλου λειτουργίας της ΔΕΗ, ως κερδοφόρου επιχείρησης- μας είπαν καταπληκτικά πράγματα στα οποία δεν θα επεκταθώ γιατί είναι εκτός θέματος αυτού του ποστ (ότι η ΔΕΗ πληρώνει "ρήτρα περιβάλλοντος, άρα δεν πειράζει που προκαλεί μόλυνση, ότι δεν έχει αποδεοχτεί πως τα υπερβολικά αυξημένα ποσοστά καρκίνου και ασθενειών του αναπνευστικού στην Πτολεμαΐδα, οφείλονται στη μόλυνση που προκαλεί η ΔΕΗ, ότι η ΔΕΗ οφείλει να έχει κέρδη άρα δεν μπορεί να μην κόβει το ρεύμα σε όσους αδυνατούν να το πληρώσουν) και δεν μας είπαν πολλά άλλα (όπως ότι η ΔΕΗ αύξησε την τιμή του ρεύματος στις οικιακές και μικρές καταναλώσεις και τη μείωσε στις μεγάλες επιχειρήσεις), ξεκίνησε η συζήτηση στην πλατεία.
Πραγματικά ένιωθα ότι παίρνω μέρος σε μια παράσταση θιάσου "θεάτρου παραλόγου"! Οι "αρχηγοί" της πλατείας που παίρναν το λόγο χαιρετίζανε τη μαζική συμμετοχή! Κι ας μην είμασταν πάνω από 100 άτομα, οι μισοί από αυτούς ήταν από τη ΔΕΗ, ερχόντουσαν πρώτη φορά και μάλλον δεν θα ξανάρθουν! Είχαν παρατάξει τα στρατεύματά τους στην αριστερή πλευρά (εκεί που κάθονται πάντα) και πίσω από το μικρόφωνο, δημιουργούσαν το ανάλογο "κλίμα", ανάλογα με το αν τους άρεσαν ή όχι αυτά που έλεγε ο εκάστοτε ομιλητής. Φυσικά, δεν υπήρχαν πολλοί ομιλητές που να διαφωνήσουν μαζί τους. Δεν υπήρχαν πολλοί ομιλητές που να μην είναι "δικοί τους". Όσος κόσμος υπήρχε στην πλατεία που ήταν "ανένταχτος" (και ήμασταν πολύ λίγοι αυτοί) αντιλαμβανόταν ότι είναι άσκοπο να μιλήσει ή ένιωθε το αρνητικό κλίμα και δεν τολμούσε. Ήταν μια συζήτηση παρωδία, όπως και πολλές άλλες τις τελευταίες μέρες.
Το δίλημμα που είχα μέχρι τότε, ήταν αν πρέπει να σταματήσω να πηγαίνω πια στην πλατεία νομιμοποιώντας με την παρουσία και τη συμμετοχή μου τον εκφυλισμό του κινήματος ή πρέπει να προσπαθήσω με προτάσεις, ιδέες και μέσα από συμμετοχή σε ομάδες εργασίας, ώστε να επανακτήσει η πλατεία τον αρχικό της χαρακτήρα. Αν δηλαδή θα πρέπει να διεκδικήσω το να γίνει πράξη αυτό που λέει ξεκάθαρα η διακήρυξη: δεν καθοδηγούμαστε από κανέναν...
Εκείνη την ημέρα όμως κατάλαβα ότι αυτό το δίλημμα δεν έχει νόημα. Γιατί ο δικός μου σκοπός, δεν είναι να "νικήσω" κάποιους αόρατους "ιδεολογικούς αντιπάλους". Δεν είναι να περάσω τις ιδέες και τις απόψεις μου στην πλατεία. Δεν είναι να είμαι "αρχηγός", "καθοδηγητής", "πρωτοπορία". Είναι απλά να είμαι ένας από τους πολλούς - μαζί με τους πολλούς. Και οι "πολλοί" δεν υπάρχουν πια στην πλατεία...
Αν επιμείνω να έρχομαι στην πλατεία, το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να γίνω σαν κι αυτούς που με διώξανε από την πλατεία. Κι αυτοί για κάποιες ιδέες προσπαθούν, για να περάσουν τις απόψεις τους. Το να προσπαθώ να περάσω κι εγώ τις δικές μου, ερήμην του κόσμου που δεν συμμετέχει πια, με κατατάσσει αυτόματα σε μια κατηγορία "πρωτοπόρων", ιδεολογικής "εμπροσθοφυλακής". Τη μάχη ενάντια στην καπηλεία και την κηδεμόνευση της πλατείας, έπρεπε να τη δώσει ο κόσμος με τη μαζική συμμετοχή του και τη σκέψη του. Δεν το έκανε. Αν το κάνω εγώ -μαζί με κάποιους άλλους που συμφωνούν μαζί μου- τότε θα είμαι εγώ που θα επιβάλλω την κηδεμονία μου στην πλατεία. Βέβαια, θα είναι για "καλό", για να φέρουμε τον κόσμο πίσω στην πλατεία. Βέβαια... Αλλά, η χρήση και μόνο της φράσης "να φέρουμε τον κόσμο" δείχνει ότι θα είμαστε οι αρχηγοί του. Οι καθοδηγητές! Οι μπροστάρηδες! Μακρυά από μένα αυτά!
Πίστεψα σε αυτό το κίνημα γιατί ακριβώς δεν χρειάστηκε κανείς να "φέρει" τον κόσμο! Ήρθαμε μόνοι μας, συναντηθήκαμε μόνοι μας, καταφέραμε πολλά ωραία πράγματα μόνοι μας. Το να επιστρέψουμε στο να έχουμε την ανάγκη "να μας φέρνουν", είναι τεράστιο πισωγύρισμα. Είναι παραδοχή ότι χρειαζόμαστε αρχηγούς. Αν είναι έτσι, τότε ποιο το νόημα? Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι επίδοξοι "αρχηγοί" και "μπροστάρηδες". Δεν θέλω να είμαι σαν κι αυτούς.
Την πρώτη μέρα που ήρθα στην πλατεία, δεν θα την ξεχάσω για όλη μου τη ζωή! Μέσα στην αμηχανία της απραξίας, του "τι κάνουμε τώρα", υπήρχε διάχυτη μια μαγεία. Η μαγεία των ανθρώπων που συναντιούνται, που ενώνονται. Που θέλουν να είναι ο ανεξάρτητοι αλλά και όλοι μαζί. Όλοι για έναν κι ένας για όλους! Η μαγεία μιας απελευθέρωσης, που όμοιά της μόνο ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να σου προσφέρει!
Αλλά κι οι πιο μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν. Κι είναι κρίμα να αφήνουμε να εκφυλιστούν σε μια άθλια ρουτίνα, σε μια συνήθεια κι ακόμα χειρότερα, σε καταναγκασμό. Καταλαβαίνω, ότι όποιος βρεθεί μέσα στον ολόδροσο, πολύχρωμο κήπο ενός τέτοιου έρωτα, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψει στην έρημο της μοναξιάς. Αλλά είναι καλύτερο αυτό, από το να αφήσει τον κήπο του να γίνει έρημος. Εξάλλου, όποιος έχει ζήσει έναν τέτοιο έρωτα, η ζωή του ποτέ πια δεν θα είναι έρημος. Γιατί ξέρει πια ότι ο έρωτας υπάρχει κι ότι αυτός μπορεί να ερωτευθεί. Παράφορα. Σκοτώνοντας το "εγώ" του, μόνο και μόνο για να ενωθεί με τον άλλον. Αν το έκανε μια φορά, μπορεί να το ξανακάνει όσες χρειαστεί. Μπορεί να ξαναερωτευτεί.
Προς αναμονή του επόμενου έρωτά μας λοιπόν. Που κάτι μου λέει, ότι θα έρθει πολύ σύντομα!
Διαφωνώ μαζί σου στο θέμα των "ρεβασινστών πωλητών ιδεών" γιατί ουδέποτε κανείς στέρησε σε κανένα άλλο τη φυσική του παρουσία και ουδέποτε αφαιρέθηκε ο λόγος από κανένα. Ακόμα και στα δύσκολα η πλατεία κατάφερνε τόσες μέρες να συμφηψίζει και να λειτουργεί πάνω και πέρα από τις προσωπικές συνιστώσες. Η "καπελοφοβία" είναι η νέα ασθένεια της εποχής, λες και το να ανήκεις στον αριστερό ή αναρχικό χώρο σε αποκλείει αυτομάτως από τη συστράτευση με το λαό. Ο κόσμος έχει φύγει γιατί ήθελε να φύγει, γιατί δεν πίστεψε ότι μια λαϊκή συνέλευση μπορεί να αποτελέσει όχημα αγώνα ή γιατί προτίμησε την ασφάλεια του καναπέ. Δεν είναι νήπιο ο λαός να περιμένει την πλατεία να τον πάρει από το χέρι και αυτή την ώρα που μας καταστρέφουν τις ζωές κανείς δεν έχει δικαιολογία να μην είναι εκεί. Για την απουσία λοιπόν του κόσμου από την πλατεία φρονώ ότι ευθύνη έχουν οι ίδιοι οι απόντες και όχι όσοι βρισκόμαστε ένα μήνα εκεί και δίνουμε αγώνα. Ας μην έχουμε και ενοχές από πάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το θέμα όμως των συνδικαλιστών της ΔΕΗ δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Αυτό που διαδραματίστηκε χθες ήταν ένα καρναβάλι γελοιότητας και αυτο-υπονόμευσης όλου του αγώνα που έχουμε δώσει με την αδιάκοπη φυσική μας παρουσία τόσες μέρες τώρα. Γιατί η ΓΕΝΟΠ δεν ήρθε για να συμπαρασταθεί στον αγώνα των αγανακτισμένων, να μην γελιόμαστε, ήρθε να ανακοινώσει τις θέσεις και τα αιήματα της, να συμπαρασύρει και τους αγανακτιμσένους στον αγώνα για την υπεράσπιση των δικών της κεκτημένων. Είναι φυσικά η ίδια η ΔΕΗ που ποτέ δεν μιλάει για τους ανασφάλιστους εναερίτες που διακινδυνεύουν καθημερινά τη ζωή τους, ούτε φυσικά για τη διαφθορά των ίδιων των συνδυκαλιστικών της οργάνων, που στην πραγματικότητα είναι μέρος του προβλήματος που εμείς προσπαθούμε να πολεμήσουμε. Αν η ΓΕΝΟΠ ήθελε συστράτευση μαζί μας θα διάβαζε ψήφισμα συμπαράστασης και θα ήταν εκεί με τη φυσική της παρουσία κάθε μέρα και όχι μόνο στην τιμητική βραδιά που της κάναμε...
(Το δε πανό πίσω από τους ομιλητές της ΔΕΗ με το σύνθημα "Είμαστε άνεργοι-μαζί τα φάγαμε" ήταν η κορωνίδα της θλίψης που προκαλεί πλέον σε πολλούς από εμάς η συνέλευση της Αγοράς)
Στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα οι αγανακτισμένοι πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν και με ποιον συστρατεύονται. Είμαστε ενάντια στη διαφθορά γιατί αντιτίθεται στον προσωπικό μας κώδικα αξιών ή γιατί δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες να συμμετέχουμε σε αυτήν; Δίνουμε αγώνα για να περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει από τη ζωή και το μέλλον μας ή διαμαρτυρόμαστε στα τυφλά, χωρίς στόχους, κυνηγώντας τους ανεμόμυλους της εξουσίας;
Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε το κίνημα ήμουν συνεχώς εκεί με τη φυσική παρουσία και την πολιτική μου τοποθέτηση. Η χθεσινή βραδιά όμως ήταν και η τελευταία μου στην πλατεία. θα πρότεινα σε όσους είναι καθημερινά στη συνέλευση γιατί απλά δεν μπορούν να είναι πουθενά αλλού την ώρα που μας πνίγει η αδικία και τα μέτρα που μας φόρτωσαν, να ανέβουν στην Αθήνα τη Δευτέρα. Η φυσική μας παρουσία εκείνο το κρίσημο 48ωρο είναι σημαντική και ο αγώνας μας θα αποκτήσει κάποιο νόημα, αφού στη μικρή μας πόλη το κίνημα έχει πλέον εκφυλιστεί οριστικά.
Δεν πάσχω από καμιά "καπελοφοβία". Απλά δεν είμαι τυφλός. Είναι εύκολο να λες "ο κόσμος έφυγε γιατί το ήθελε". Αλλά για έλα στη θέση ανθρώπων που είχαν χρόνια να μετέχουν τέτοιων διαδικασιών, όταν βλέπουν Κυριακή στην πλατεία ένταση μεταξύ ακροδεξιών και ακροαριστερών - και μόνο για τα προβλήματά τους να μη συζητάμε. Κανείς δε στέρησε το λόγο από κανένα? Όχι ακριβώς, αλλά όταν κάποιος περιμένει να μιλήσει και οι "οργανωμένοι" μιλάνε δέκα λεπτά ο καθένας - ναι! το έχω χρονομετρήσει! έχουν φτάσει και ξεπεράσει τα δέκα λεπτά!- δεν είναι και τόσο δημοκρατικό. Όταν κουβαλάνε τις ιδεοληπτικές τους φαντασιώσεις και μιλάνε στη γυναίκα με τα δυο παιδιά στην αγκαλιά για ένοπλη πάλη και τέτοιες παπαριές, ναι, είναι καπέλωμα. Εμένα προσωπικά μου έχουν επιτεθεί φραστικά τουλάχιστον πέντε φορές - η τελευταία ήταν στην εκδήλωση για τη ΔΕΗ, όταν πήρα το λόγο και ο κυριούλης της αριστεράς στημένος πίσω από το "βήμα" φώναζε "δεν είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα". Αλλά έχω ακούσει και χειρότερα, όπως το ότι είμαι "φασίστας" (η αγαπημένη τους ταμπέλα), "βαλτός" κλπ. Ναι, ο κόσμος έφυγε γιατί το ήθελε - το λέω άλλωστε κι εγώ αυτό αν πρόσεξες - αλλά κάποιοι βοηθήσανε να φύγει μια ώρα αρχίτερα. Φτιάχνοντας "επαναστατικό", "αριστερό" κλίμα, σε μια παλλαϊκή εκδήλωση. Φτιάχνοντας διαδικασίες που ο απλός κόσμος δεν μπορούσε να ακολουθήσει.Το είχε πει από τη δεύτερη κιόλας μέρα ένας γιατρός από το ακρωτήρι "τρομοκρατία του μικροφώνου" ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι ακριβώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς δε ζήτησε από κανέναν να αφήσει "απ έξω" την ιδεολογία του και την πολιτική του τοποθέτηση. Κι εγώ έχω ιδεολογία. Άλλο όμως να σκέφτεσαι και να παρεμβαίνεις με βάση την ιδεολογία σου και άλλο να προσπαθείς να επιβάλεις τις ιδεοληψίες σου (αόριστα μιλάω - όχι για σένα - εξάλλου δεν ξέρω ποιος είσαι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι οι διάφοροι "κονφερανσιέ" της επανάστασης είχαν να δούν τόσον κόσμο μαζεμένο από την εποχή των παγετώνων του μυαλού τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν διδαχθούμε -όλοι μας, κι αυτοί μαζί- από τα λάθη των προηγούμενων ημερών, ίσως, στην επόμενη μεγάλη σύναξη που θα ακουλουθήσει όταν αρχίσει να εφαρμόζεται το "Μεσοπρόθεσμο", να ξαναγεννηθεί εκείνη η μικρή ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε σ' αυτήν την παράγκα που λέγεται Ἑλλάδα...
Ισκαντάρ, δεν είμαι σίγουρος ότι ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Πάντως δεν πιστεύω σε "χαμένες ευκαιρίες". Αυτή την ευκαιρία μόνοι μας τη φτιάξαμε, να φτιάξουμε κι άλλες. Θα συμφωνήσω ότι όλα κρίνονται από το επίπεδο της δικής μας ωριμότητας. Αν θέλουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, ας το κάνουμε επιτέλους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Δεν πιστεύω ότι έχει κριθεί η μάχη του μεσοπρόθεσμου. Τρίτη και Τετάρτη μπορούμε να ανατρέψουμε τα πάντα, πάλι από μας εξαρτάται.
"Ανώνυμε", συμφωνώ. Να πάμε Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@dima makris θα σε δω εκεί ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωτα να ξεκαθαρισω τη θεση μου, ειμαι τελειως αντιθετος στο να στηνεται κουβεντα μεσα στο blog (ή το facebook) αντι να βγαινουν οι προβληματισμοι αυτοι στη συνελευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαινω ομως στη διαδικασία να σχολιάσω γιατι κάποια πραγματα με "αγανακτουν"!!
Αν και διαφωνώ με περισσότερες θέσεις του συγγραφέα του κειμένου (μέ καποια συμπεράσματα όμως ίσως εν μέρει να συμφωνώ), θα σταθώ απλά και μόνο στο εξής:
"...όταν βλέπουν Κυριακή στην πλατεία ένταση μεταξύ ακροδεξιών και ακροαριστερών - και μόνο για τα προβλήματά τους να μη συζητάμε..."
Η αντιμετώπιση αυτή του φαινομένου της αναβίωσης των φασιστικών συμοριών, κάτι που είναι έντονο στα χανιά τα τελευταία χρονια (ειδικά μέσα στα σχολεία - πραγμα άκρως επικίνδυνο) μου φέρνει απειρη θλίψη.
Δηλαδή ο φασισμός, οπού εξαπλώθηκε στην προηγούμενη οικονομική κριση του '30 και ήταν υπεύθυνος για τον πιο μαζικό και καταστροφικό πόλεμο στην ιστορία της ανθρωπότητας, αντιμετοπίζεται απο κάποιους σαν "εσωτερικό θέμα" ανάμεσα σε "ακροδεξιούς και ακροαριστερούς"??????
Ε συγνώμη ρε φίλε που το εγραψες αυτο, αλλα δεν μπορω να σου καταλογίσω κάτι πιο ελαφρύ απο αφέλεια στην σκέψη σου.
Ο φασισμός στις μέρες που διανύουμε είναι από τα σοβαρότερα ζητήματα και αφορούν ΟΛΗ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Αν δεν τον πνίξεις τωρα, θα εξαπλωθεί. Και η χειρότερη στάση που μπορεί καποιος να κρατήσει απέναντι σε αυτό το ζήτημα είναι η δικιά σου φίλε μου. Αποστασιοποιήσαι και αρνήσαι να δεις την πραγματικότητα.
Εγω προσωπικά, το θεμα του φασισμού το βλέπω σαν μια μεγάλη απειλή στις ταραγμενες μέρες που έρχονται. Για να μην δουμε άλλο αίμα λοιπον, ας παέρει θεση ΟΛΗ η κοινωνια. Οπως έπρεπε να κάνει εκείνη την κυριακή στην αγορα και ίσως "εν μέρει" να έκανε μετα κόπων και βασανων.